Ταξίδι δλιχως τέλος...

Πλανεμένη καιρούς πολλούς
σε μέρη αλλόκοτα και κόσμους θαυμαστούς

είδαν τα μάτια μου τοπία ονειρικά

και όντα παράξενα και ξωτικά

Κάτω απ' του φεγγαριού το κατάχλωμο φως

που στις λίμνης καθρεφτιζόταν τα ατάραχα νερά

των ανέμων το τραγούδι άκουσα και των φύλλων το θρός

καθώς το πέπλο της έριχνε και πάλι η Νυχτιά

Στο θόλο που φτιαχναν τα δέντρα τα ψηλά

στον ίσκιο απ' την πικνή την φυλλοσιά

ξαπόστασα κει για να ξεκουραστώ

κι ύπνο βαθυ επήρα κι όνειρο ελιδα μαγευτικό

Πίσω απ' τα αφρισένα σου νερά στάθηκα

φίλε μου καταράκτη

πριν καν του ήλιου η ζεστασιά

την πασπαλισμένη λιώση πάχνη

Στου ποταμού τα καθάρια νερά

γέμισα το ασκί μου

κρυσταλένια δροσιά για το ταξίδι που πάω μακρυά

να έχω μαζί μου

Στο ξέφωτο κάτω απ' τον έναστρο ουρανό

έπιασα φίλο καλό ένα μικρό ξωτικό

ιστορίεσ μου είπε και κάποια βραδιά

του δάσους μου αποκάλυψε τα μυστικά

Τα δάκρυα μάζεψα της γέρικιας Ιτιάς

τον πόνο της άκουσα προσεκτικά

μου 'πε τα φύλλα της γιατί έχει ρίξει

και στέκει αιώνια γεμάτη θλίψη

Η αλμύρα της θάλλασα κάποτε μου 'πε

για μια γοργόνα-μάγισσα που έμοιαζε με θεά

"φουρτούνεσ και κύμματα χαλάλι να πάνε"

είπα,καθώσ αντίκρισα τέτοια ομορφιά

Περνάνε τα χρόνια και και πάνε και φεύγουν

καινούρια μέρη και νέοι κόσμοι με περιμένουν

ποτέ το ταξίδι μου τέλος δεν έχει

να μένει απλάνευτη η ψυχή δεν αντέχει...