Καλοκαίρι...

Το βραδάκι η φωνή του κούκου
σωπαίνει μες στο δάσος.
Το καλαμπόκι σκύβει πιο πολύ,
η κόκκινη παπαρούνα.

Σύννεφα μαύρα ξεπροβάλλουν
πάνω άπ' το λόφο.
Του γρύλου το πανάρχαιο τραγούδι
σβήνει μέσα στους αγρούς.

Πια δεν κινούνται
τα φύλλα της καρυδιάς.
Πάνω στη φιδίσια σκάλα
το θρόισμα του φορέματός μου.

Φέγγει σιωπηλό κερί
μες στο σκοτεινό δωμάτιο,
έν' ασημένιο χέρι
το 'σβησε.

Άναστρη νύχτα , δίχως άνεμο...