Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Στίγμα

Θαύμασε το λουλούδι πριν να μαραθεί...
Θαύμασε το δάκρυ πριν στεγνώσει...
Θαύμασε την μέρα πριν νυχτώσει...
Αγάπησε την ομορφιά πριν σε προδώσει...

Γιατί αυτό που θαυμάζεις σήμερα...Να ξέρεις πως δεν διαρκεί για πάντα!

Είναι ήχος που σπαέι τη σιωπή...
Είναι φως που διαπερνά την σκοτεινιά...
Είναι γιατρειά ανίατης αρρώστιας...
Είναι ελπίδα για μικρά παιδιά...

Και όσο καλό και αν σου φένεται πως είναι...Τόσο εύκολα μπορεί να σκοτώσει!

Αυτό το κάτι άλλοι το λένε ομορφιά...Και άλλοι το λένε.....
ΘΑΝΑΤΟ...



*Αφιερωμένο σε εσένα*
Δεν σε ξεχνάω ποτέ...

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Καλοκαίρι...

Το βραδάκι η φωνή του κούκου
σωπαίνει μες στο δάσος.
Το καλαμπόκι σκύβει πιο πολύ,
η κόκκινη παπαρούνα.

Σύννεφα μαύρα ξεπροβάλλουν
πάνω άπ' το λόφο.
Του γρύλου το πανάρχαιο τραγούδι
σβήνει μέσα στους αγρούς.

Πια δεν κινούνται
τα φύλλα της καρυδιάς.
Πάνω στη φιδίσια σκάλα
το θρόισμα του φορέματός μου.

Φέγγει σιωπηλό κερί
μες στο σκοτεινό δωμάτιο,
έν' ασημένιο χέρι
το 'σβησε.

Άναστρη νύχτα , δίχως άνεμο...

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Ω Άγγελοι...


Ω Άγγελοι , απαντήστε μου ,
θα είστε δίπλα μου σαν πέσει η βροχή ?
Αναρωτιέμαι ...
θα είστε δίπλα μου για να κοπάσει η καταιγίδα ?
Τα λόγια σας κρατώ σαν θησαυρό
υπόσχεση παντοτινή σας δείνω...θα περιμένω εδω...
Μα να!! ήρθε η στιγμή...
Στο φεγγάρι ευχή να κάνω...να πέσει
και το Αύριο μας το σκοτεινό να μετατρέψει
σε γαλήνιο παράδεισο!
Φεγγάρι μου ασημένιο,
δώρο σου δείνω το τραγούδι μου,
άκουσε την ευχή μου...

Ω Άγγελοι , όλα θα πραγματοποιηθούν
κινήστε Γη και θάλλασα
Ω Άγγελοι , μπορώ να το νιώσω
όλα αυτά τα μαύρα σύννεφα να φεύγουν μακριά...

Ακόμα και αν σβήσουν οι ευχές...
Ω Άγγελοι...ακόμα και αν χαθούν...
θα περιμένω εδώ...

Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Το φεγγαράκι απόψε....


Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλό
θα πέσει,ένα βαρύ μαργαριτάρι.
κι απάνω μου θα παίζει το τρελό
τρελό φεγγάρι.

Όλο θα σπάει τα κύμματα ρουμπίνι
στα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια.
Οι παλάμεσ μου θα έχουνε γίνει
δυο άσπρα περιστέρια.

θ' ανεβούν-ασημένια δυο πουλιά-
με φεγγάρι-δυο κούπες-θα γεμίσουν ,
με φεγγάρι του ώμους, τα μαλλιά
θα μου ραντίζουν.

Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό.
Θα βάλω το όνειρο μου σε καϊκι
ν' αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώ
λαμπρό χαλίκι.

Το γύρω φως ωσ θαν την διαπερνά,
η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.
Και θα γελώ...και θε να κλαίω...και να
να το φεγγάρι!!!

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Ταξίδι δλιχως τέλος...


Πλανεμένη καιρούς πολλούς
σε μέρη αλλόκοτα και κόσμους θαυμαστούς
είδαν τα μάτια μου τοπία ονειρικά
και όντα παράξενα και ξωτικά

Κάτω απ' του φεγγαριού το κατάχλωμο φως
που στις λίμνης καθρεφτιζόταν τα ατάραχα νερά
των ανέμων το τραγούδι άκουσα και των φύλλων το θρός
καθώς το πέπλο της έριχνε και πάλι η Νυχτιά

Στο θόλο που φτιαχναν τα δέντρα τα ψηλά
στον ίσκιο απ' την πικνή την φυλλοσιά
ξαπόστασα κει για να ξεκουραστώ
κι ύπνο βαθυ επήρα κι όνειρο ελιδα μαγευτικό

Πίσω απ' τα αφρισένα σου νερά στάθηκα
φίλε μου καταράκτη
πριν καν του ήλιου η ζεστασιά
την πασπαλισμένη λιώση πάχνη

Στου ποταμού τα καθάρια νερά
γέμισα το ασκί μου
κρυσταλένια δροσιά για το ταξίδι που πάω μακρυά
να έχω μαζί μου

Στο ξέφωτο κάτω απ' τον έναστρο ουρανό
έπιασα φίλο καλό ένα μικρό ξωτικό
ιστορίεσ μου είπε και κάποια βραδιά
του δάσους μου αποκάλυψε τα μυστικά

Τα δάκρυα μάζεψα της γέρικιας Ιτιάς
τον πόνο της άκουσα προσεκτικά
μου 'πε τα φύλλα της γιατί έχει ρίξει
και στέκει αιώνια γεμάτη θλίψη

Η αλμύρα της θάλλασα κάποτε μου 'πε
για μια γοργόνα-μάγισσα που έμοιαζε με θεά
"φουρτούνεσ και κύμματα χαλάλι να πάνε"
είπα,καθώσ αντίκρισα τέτοια ομορφιά

Περνάνε τα χρόνια και και πάνε και φεύγουν
καινούρια μέρη και νέοι κόσμοι με περιμένουν
ποτέ το ταξίδι μου τέλος δεν έχει
να μένει απλάνευτη η ψυχή δεν αντέχει...


Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Χρονορογμή

Ήρθε το σούρουπο και μου ’φερε παλιές μυρωδιές
και ξαναχάθηκα σε μια απ’ του χρόνου μου τις ρωγμές,
έγινα χθες, έγινα φωτιά και σκιές,
έγινα μπόρα και νερό στις νεραϊδοπηγές,
έγινα γυάλινη κούκλα και θλιμμένο λουλούδι
κι είμαι σαν δάκρυα στο πρώτο τραγούδι,
ανοιξιάτικο χνούδι σ’ έναν απέραντο κήπο,
έγινα μάνα που ακούει απ’ την κοιλιά τον πρώτο χτύπο
κι ας λείπω από κοντά σου όνειρό μου,
έχω μια ζωγραφιά για κόσμο ολάκερο δικό μου·
πνιγμένο κακό μου
σ’ έφτιαξα γλάστρα για το βασιλικό μου
να σας ποτίζει αγκαλιασμένα η βροχή μου,
φωλιά να φτιάξει η ομορφιά στην αυλή μου.
Στη γη μου να ’χουν τα πάντα φωνή,
να είναι ο ήλιος καμπάνα και το φεγγάρι σκοινί,
να κάνουν ταίρι όσα μισώ με όσα νομίζω σωστά
και να φάνε απ’ το ίδιο πιάτο όσα ήταν πριν χωριστά
και όσοι σκοτώναν ο ένας τον άλλο
να ’χουν ταξίδι μπερδεμένο,δρόμο ατέλειωτο, μεγάλο.
Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί,
βάζω το βιος μου σ’ ένα μουσικό κουτί.
Τρέχω και πάω να κρυφτώ στη παλιά φυλλωσιά
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.

Κόψε μου λίγο απ’ την αυλή γιασεμί,
και μια αγκαλιά απ’ τη παλιά φυλλωσιά,
στου χρόνου μου πέτα τα τη ρωγμή
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.
Τρίψε στο χέρι μου λίγο βασιλικό,
δος μου νερό απ’ τις νεραϊδοπηγές,
να πάει κάτω όλο μου το κακό,
μη βασανίσει άλλες τόσες γενιές.

Έλα και πες δυο παραμύθια παλιά,
εκείνα που ’λεγες τα βράδια σταλιά
με σταλιά κι όλο κοιμόμουν πριν να μάθω το τέλος,
πριν το στόχο βρει του πρίγκιπα το βέλος.
Έλα να ψάξουμε στου χρόνου τη γεμάτη σοφίτα,
κλείσε τα μάτια και μια ευχή ακόμα ζήτα,
πάνω στο δέντρο κλαδί με κλαδί
όπως χτυπάει η πένα πάντα στο ρυθμό τη χορδή.
Γιασεμί, ώσπου να ’ρθει η βροχή,
να ’ναι αξημέρωτη η νύχτα που έχει παντού απλωθεί,
μαζί με τ’ άρωμα τη μυρωδιά σου,
να ’ ναι αβασίλευτη κι η μέρα ήλιε μου στη ποδιά σου.
Για λίγο στάσου, παράξενο αηδόνι
που μου σφυρίζεις τις λέξεις και ο στίχος τελειώνει
και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά
κι όσα απ’ το κλάδεμα ξεθάρρεψαν και βγήκαν κλαδιά.
Μικρή ροδιά και μυγδαλιά,
βρεγμένο χώμα, χειμώνα σε μια ρίζα από ελιά,
σκυμμένη ράχη, γέρικη πλάτη για συντροφιά,
πέφτει στη μάχη απόψε ακόμα άλλη μια αθώα γενιά.
Κι εμένα μ’ έπιασε η νύχτα στης νεράιδας το φτερό,
μέσα απ’ τα χέρια μου κυλάει της πηγής το νερό
- ψιθυριστά μυστικά και κλειδωμένα,
μου πέρνουν κάτω το κακό μέσα στη στέρνα.

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Εκεί που μου 'δειξες, άνθρωπε , πήγα
κι είδα κήπους κρεμαστούς.

Είχε πολλά κουρασμένα δαιμόνια,
είχε κι αγγέλους σκαστούς.

Φυτεμένα είχε όνειρα λίγα,
κι αυτά με σάπιους καρπούς.

Είχε βουνά με μαύρα χιόνια
και φόντο πορφυρούς ουρανούς.



Στην δική μου πραγματικότητα όλα είναι όμορφα και αρμονικά...στην δική σας είναι τα πάντα ψεύτικα και εικονικά...
* ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΟΚΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ *

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

ΘΑΛΑΣΣΑ

Tα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιο ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως , σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πισω απ΄το βουνό.

Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα δίνει τις κάποια παράξενη θωριά
-μπλάβο εκεί μακριά , πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο-

Τα κύματα , τα πράσινα , τα γκρίζα και τα μπλάβα ,
πέρα απ΄του πέλαου τα φαρδιά , ξεσπούνε απά στα βράχια
ξεσπούν στη αμμουδιά.

Μα το φιλί τουσ θάνατος , και ο θάνατος τραγούδι
σα σπούν τα κύματα , οι αφροί ,
πάντα πρωτού να σβίσουνε , θα σιγομουρμουρίσουνε
πόσο η θανή του ειν΄πικρή....

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

I snart två och halvt årtusende har Atlantissgå Tan sysselsatt
människornas fantasi,
Och stridens vågor har gått höga mellan olika “skolor”.
Försvunnet örike
med avanccerad teknisk kultur I science fiction-stil.
En urgammal myt eller
En sedelände fable uppdiktad av en stor filosof ?
Nya arkeologiska rön
Pekar på att de sjunkna öriket faktiskt har existerat-
Men ganska alikt vad ”atlantomanerna”
Föreställt sig, och i mångas tycke mer fängslande.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Ποιός είμαι...;

Η αυθεντική ερώτηση είναι:"Ποιός είμαι;"

Και ο μόνος τρόπος για να μάθεις είναι να μείνεις σιωπηλός, να είσαι σε εγρήγορση και να έχεις επίγνωση, παρατηρώντας τις σκέψεις σου και αφήνοντάς τες να εξαφανιστούν.
Μια μέρα θα ανακαλύψεις οτι όλα έχουν γίνει σιωπηλά... δεν υπάρχει ούτε ένα μουρμούρισμα τις σκέψης. Τα πάντα έχουν σταματήσει, σαν να 'χει σταματήσει ο χρόνος. Και ξαφνικά είσαι ξύπνιος από ένα μεγάλο όνειρο, από έναν εφιάλτη....

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Amin Korma

Amin Korma caela Tel' vanim en' undomiel...

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

IN DREAMS...

When the cold of winter comes
Starless night will cover day
In the veiling of the sun
We will walk in bitter rain

But in dreams
I still hear your name
And in dreams
We will meet again

When thes seas and mountains fall
And we come to end of days
In the dark i hear a call
Calling me there
I will go there
And back again....

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Χαμένος Παράδεισος

Μέσα απ' την άγρια τούτη άβυσσο
μήτρα που γέννησε την Γη και θα 'ναι και ο τάφοσ της
Εντός της, μήτε γη, μήτε θάλλασα
μήτε αέρας και φωτιά ξεχωριστά υπάρχουν
κι όλα παλεύουν και χτυπιούνται κι έτσι θα κάνουν στουσ αιώνες
Παρεκστός και ο πλάστης ο παντοδύναμος αλλιώς προστάξει
και με το σκοτεινό του υλικό καινούριουςκόσμουσ φτιάξει
Έτσι λοιπόν ο συνετόσ ο δαίμονας
πάνω απ' αυτήν την άγρια άβυσσο στάθηκε
δίπλα στο χείλος του Άδη
ζυγιάζοντασ το τολμηρό ταξίδι του....

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008


Το πιο όμορφο άστρο του ουρανού.....

ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ, ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Σταμάτα να καυχιέσαι πως όλα τα είδες είναι μεγάλη η διαδρομή
το μέτωπο σου δειλιάζει να χαράξει ρυτίδες
σε μια μικρούλα έχεις φωλιάσει ρωγμή
αυτού του κόσμου που ονειρεύεται ακόμα
να γίνει ένα αιώνιο, απέραντο μνήμα
στάσου και φτύσε στου χρόνου το γιόμα
ό,τι σκεφτείς εδώ είναι όλα χύμα.
Δέσου καλά στο κατάρτι και άσ' τις σειρήνες
να σε φωνάζουν, να σου τάζουν πολλά
άσε τα χρόνια, άσε τους μήνες
να σε γεράσουν όπως ξέρουν καλά
άσε τις μέρες αυτές να σε γεμίσουν φωτιά
έχουνε μνήμη καλή και μας χρεώνουν
μας στέλνουν πίσω της μετάνοιας τα χαρτιά
μας αγαπούν και μας τελειώνουν.

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
θα μείνω εδώ δεν έχω που να κρυφτώ.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
δε προλαβαίνω ούτε καν να σκεφτώ.


Γι' αυτό σου λέω είναι βαριά τιμωρία να θέλει η νιότη σου να τρέξει μπροστά.
Πείσε την πρώτα ότι δε κάνει
αγγαρεία κι ύστερα τράβα απ' αυτήν χωριστά.
Τρέχα και βρες τις μεγάλες φοβέρες
έχουν κουρνιάσει μες στις ψυχές
και τραγουδούν τις παράξενες μέρες
δίπλα στις τύψεις και οι ενοχές
γίνανε λόγια απλά κι αυτές με φαντασία
γι' αυτό περίεργα απόψε, δε στο 'πα
δεν ικετεύουνε πια γι' αθανασία με προσευχές και παράξενα κόλπα.
Μη ξεχνάς και μη κερνάς αδικία
τώρα πια ανθρώπους και στιγμές
κράτα στην πάρτη σου τη πιο μεγάλη κακία
είναι θαυμάσιες οι μέρες αυτές.

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες ψάχνω κουράγιο μήπως και ονειρευτώ
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες καλή ευκαιρία μήπως και μαγευτώ.

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
έτσι μπράβο να σ' ακούω να μιλάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Τι ωραίο να κλαις και να γελάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να ονειρεύεσαι, να μη ξεχνάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να μη φοβάσαι και να γερνάς.

ΕΛΕΙΠΕ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ

Απ' το βιβλίο της ζωής έλειπε μια σελίδα,
μα έκανα πως τη διάβασα έκανα πως την είδα
Τι είχα να χάσω, διάλεξα όνειρο που θα ξεχάσω
μα εσένα ψέμα μου θα σε χορτάσω.

Αφιερωμένο σε έναν ψεύτη που αγαπάω και μισώ......

Aφιερωμένο σε αύτον που μου το έστειλε...!!!

Ψηλά στον ουρανό μια χούφτα αστέρια
Το πέπλο της νύχτας υφαίνουν με φωτιά
Της τροφού Σελήνης τ’ ασημένια χέρια
Με φίλτρα και ξόρκια σε καλούν μάγισσα

Αυτό που είναι κάτω στο πάνω αντιστοιχεί
Κι αυτό που λένε ουρανός βρίσκεται στη γη

Ψηλά στον ουρανό μια χούφτα όνειρα
Το μονοπάτι της ζωής πλάθουν με καρδιά
Πέρα απ’ τον ορίζοντα ψάξε για το νόημα
Στου Κύκλου την Άκρη θα το βρεις ξανά

Αυτό που είναι πάνω στο κάτω αντιστοιχεί
Κι αυτό που λένε ουρανός το θρέφει η ψυχή

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

ΣΑΝ ΔΑΚΡΥΑ

- Απ’ τις σταγόνες της βροχής που χτυπάνε πάνω στο τζάμι και σαν δάκρυα κυλάνε σαν μια που χρόνια κρατάω μέσα μου εικόνα ερωτευμένη είμαι ακόμα με ένα γκρίζο χειμώνα. Κι η σκέψη μου σε σένα πάλι τώρα τρέχει κι η καρδιά μου άλλο μόνη να’ ναι δεν αντέχει και μια θλιμμένη μελωδία απ’ της βροχής τους ήχους να μου θυμίζει ξανά παλιούς σου στίχους.
- Κάθε σταγόνα ένα χαμένο όνειρό μου κι όλα τα σύννεφα ξανά στο μυαλό μου κι ενώ μιλάω στο Θεό μια ευχή μόνο κάνω να κλαιει ο ουρανός για μένα σαν πεθάνω.
- Και έκλαιγε μαζί σου τότε ο ουρανός γιατί είχε ακούσει βλέπεις της ευχή σου ο θεός και σαν δάκρυα γεμάτα από πόνο το ταξίδι της βροχής μοιάζει μέσα στο χρόνο. Κι ενώ τα πάντα σκεπάζει εγώ πονάω δε σκέφτομαι τίποτα απλώς τραγουδάω ψάχνω για σένα κάπου εκεί στη βροχή και αναρωτιέμαι γιατί αυτή η ευχή.
Και αλήθεια σ’ άκουσε ο Θεός και έκλαψε ο ουρανός και αναρωτιέμαι στη βροχή, γιατί αυτή η ευχή.

- Και όλη η ζωή σου έμοιαζε με τη βροχή και κάθε όνειρο χαμένο ζούσε μέσα στην ευχή γι’ αυτό τα δάκρυα κυλάνε του ουρανού κι είναι σα να ακούω τη φωνή σου από παντού. Και σφίγγω τα μάτια μου να μη δακρύσω κοιτάω ψηλά και δε θέλω να μιλήσω σ’ όλους εκείνους που στα μάτια με κοιτάνε σιωπηλοί κι ανήμποροι, δήθεν πονάνεπου δεν μπορούν να σε νοιώσουν στη βροχή· δεν τους αφήνει για άλλη μια φορά η ντροπή, μα εγώ το ακούω το τραγούδι σου στα σύννεφα ψηλά κι αλήθεια νιώθω πιο καλά. Όταν ξέρω ότι για μένα τραγουδάς και θα ’ναι σίγουρα σα να με φιλάς κάθε φορά που θα κλαιει ο ουρανός θα θυμάται την ευχή σου ο θεός.