Στίγμα

Θαύμασε το λουλούδι πριν να μαραθεί...
Θαύμασε το δάκρυ πριν στεγνώσει...
Θαύμασε την μέρα πριν νυχτώσει...
Αγάπησε την ομορφιά πριν σε προδώσει...

Γιατί αυτό που θαυμάζεις σήμερα...Να ξέρεις πως δεν διαρκεί για πάντα!

Είναι ήχος που σπαέι τη σιωπή...
Είναι φως που διαπερνά την σκοτεινιά...
Είναι γιατρειά ανίατης αρρώστιας...
Είναι ελπίδα για μικρά παιδιά...

Και όσο καλό και αν σου φένεται πως είναι...Τόσο εύκολα μπορεί να σκοτώσει!

Αυτό το κάτι άλλοι το λένε ομορφιά...Και άλλοι το λένε.....ΘΑΝΑΤΟ...



*Αφιερωμένο σε εσένα*
Δεν σε ξεχνάω ποτέ...

Loreena Mc Kennitt

Καλοκαίρι...

Το βραδάκι η φωνή του κούκου
σωπαίνει μες στο δάσος.
Το καλαμπόκι σκύβει πιο πολύ,
η κόκκινη παπαρούνα.

Σύννεφα μαύρα ξεπροβάλλουν
πάνω άπ' το λόφο.
Του γρύλου το πανάρχαιο τραγούδι
σβήνει μέσα στους αγρούς.

Πια δεν κινούνται
τα φύλλα της καρυδιάς.
Πάνω στη φιδίσια σκάλα
το θρόισμα του φορέματός μου.

Φέγγει σιωπηλό κερί
μες στο σκοτεινό δωμάτιο,
έν' ασημένιο χέρι
το 'σβησε.

Άναστρη νύχτα , δίχως άνεμο...

Ω Άγγελοι...

Ω Άγγελοι , απαντήστε μου ,

θα είστε δίπλα μου σαν πέσει η βροχή ?

Αναρωτιέμαι ...

θα είστε δίπλα μου για να κοπάσει η καταιγίδα ?

Τα λόγια σας κρατώ σαν θησαυρό

υπόσχεση παντοτινή σας δείνω...θα περιμένω εδω...

Μα να!! ήρθε η στιγμή...

Στο φεγγάρι ευχή να κάνω...να πέσει

και το Αύριο μας το σκοτεινό να μετατρέψει

σε γαλήνιο παράδεισο!

Φεγγάρι μου ασημένιο,

δώρο σου δείνω το τραγούδι μου,

άκουσε την ευχή μου...

Ω Άγγελοι , όλα θα πραγματοποιηθούν

κινήστε Γη και θάλλασα

Ω Άγγελοι , μπορώ να το νιώσω

όλα αυτά τα μαύρα σύννεφα να φεύγουν μακριά...

Ακόμα και αν σβήσουν οι ευχές...

Ω Άγγελοι...ακόμα και αν χαθούν...

θα περιμένω εδώ...

Το φεγγαράκι απόψε....

Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλό

θα πέσει,ένα βαρύ μαργαριτάρι.

κι απάνω μου θα παίζει το τρελό

τρελό φεγγάρι.

Όλο θα σπάει τα κύμματα ρουμπίνι

στα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια.

Οι παλάμεσ μου θα έχουνε γίνει

δυο άσπρα περιστέρια.

θ' ανεβούν-ασημένια δυο πουλιά-

με φεγγάρι-δυο κούπες-θα γεμίσουν ,

με φεγγάρι του ώμους, τα μαλλιά

θα μου ραντίζουν.

Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό.

Θα βάλω το όνειρο μου σε καϊκι

ν' αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώ

λαμπρό χαλίκι.

Το γύρω φως ωσ θαν την διαπερνά,

η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.

Και θα γελώ...και θε να κλαίω...και να

να το φεγγάρι!!!

Νεράιδα του Δάσους

Ταξίδι δλιχως τέλος...

Πλανεμένη καιρούς πολλούς
σε μέρη αλλόκοτα και κόσμους θαυμαστούς

είδαν τα μάτια μου τοπία ονειρικά

και όντα παράξενα και ξωτικά

Κάτω απ' του φεγγαριού το κατάχλωμο φως

που στις λίμνης καθρεφτιζόταν τα ατάραχα νερά

των ανέμων το τραγούδι άκουσα και των φύλλων το θρός

καθώς το πέπλο της έριχνε και πάλι η Νυχτιά

Στο θόλο που φτιαχναν τα δέντρα τα ψηλά

στον ίσκιο απ' την πικνή την φυλλοσιά

ξαπόστασα κει για να ξεκουραστώ

κι ύπνο βαθυ επήρα κι όνειρο ελιδα μαγευτικό

Πίσω απ' τα αφρισένα σου νερά στάθηκα

φίλε μου καταράκτη

πριν καν του ήλιου η ζεστασιά

την πασπαλισμένη λιώση πάχνη

Στου ποταμού τα καθάρια νερά

γέμισα το ασκί μου

κρυσταλένια δροσιά για το ταξίδι που πάω μακρυά

να έχω μαζί μου

Στο ξέφωτο κάτω απ' τον έναστρο ουρανό

έπιασα φίλο καλό ένα μικρό ξωτικό

ιστορίεσ μου είπε και κάποια βραδιά

του δάσους μου αποκάλυψε τα μυστικά

Τα δάκρυα μάζεψα της γέρικιας Ιτιάς

τον πόνο της άκουσα προσεκτικά

μου 'πε τα φύλλα της γιατί έχει ρίξει

και στέκει αιώνια γεμάτη θλίψη

Η αλμύρα της θάλλασα κάποτε μου 'πε

για μια γοργόνα-μάγισσα που έμοιαζε με θεά

"φουρτούνεσ και κύμματα χαλάλι να πάνε"

είπα,καθώσ αντίκρισα τέτοια ομορφιά

Περνάνε τα χρόνια και και πάνε και φεύγουν

καινούρια μέρη και νέοι κόσμοι με περιμένουν

ποτέ το ταξίδι μου τέλος δεν έχει

να μένει απλάνευτη η ψυχή δεν αντέχει...

Χρονορογμή

Ήρθε το σούρουπο και μου ’φερε παλιές μυρωδιές
και ξαναχάθηκα σε μια απ’ του χρόνου μου τις ρωγμές,
έγινα χθες, έγινα φωτιά και σκιές,
έγινα μπόρα και νερό στις νεραϊδοπηγές,
έγινα γυάλινη κούκλα και θλιμμένο λουλούδι
κι είμαι σαν δάκρυα στο πρώτο τραγούδι,
ανοιξιάτικο χνούδι σ’ έναν απέραντο κήπο,
έγινα μάνα που ακούει απ’ την κοιλιά τον πρώτο χτύπο
κι ας λείπω από κοντά σου όνειρό μου,
έχω μια ζωγραφιά για κόσμο ολάκερο δικό μου·
πνιγμένο κακό μου
σ’ έφτιαξα γλάστρα για το βασιλικό μου
να σας ποτίζει αγκαλιασμένα η βροχή μου,
φωλιά να φτιάξει η ομορφιά στην αυλή μου.
Στη γη μου να ’χουν τα πάντα φωνή,
να είναι ο ήλιος καμπάνα και το φεγγάρι σκοινί,
να κάνουν ταίρι όσα μισώ με όσα νομίζω σωστά
και να φάνε απ’ το ίδιο πιάτο όσα ήταν πριν χωριστά
και όσοι σκοτώναν ο ένας τον άλλο
να ’χουν ταξίδι μπερδεμένο,δρόμο ατέλειωτο, μεγάλο.
Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί,
βάζω το βιος μου σ’ ένα μουσικό κουτί.
Τρέχω και πάω να κρυφτώ στη παλιά φυλλωσιά
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.

Κόψε μου λίγο απ’ την αυλή γιασεμί,
και μια αγκαλιά απ’ τη παλιά φυλλωσιά,
στου χρόνου μου πέτα τα τη ρωγμή
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.
Τρίψε στο χέρι μου λίγο βασιλικό,
δος μου νερό απ’ τις νεραϊδοπηγές,
να πάει κάτω όλο μου το κακό,
μη βασανίσει άλλες τόσες γενιές.

Έλα και πες δυο παραμύθια παλιά,
εκείνα που ’λεγες τα βράδια σταλιά
με σταλιά κι όλο κοιμόμουν πριν να μάθω το τέλος,
πριν το στόχο βρει του πρίγκιπα το βέλος.
Έλα να ψάξουμε στου χρόνου τη γεμάτη σοφίτα,
κλείσε τα μάτια και μια ευχή ακόμα ζήτα,
πάνω στο δέντρο κλαδί με κλαδί
όπως χτυπάει η πένα πάντα στο ρυθμό τη χορδή.
Γιασεμί, ώσπου να ’ρθει η βροχή,
να ’ναι αξημέρωτη η νύχτα που έχει παντού απλωθεί,
μαζί με τ’ άρωμα τη μυρωδιά σου,
να ’ ναι αβασίλευτη κι η μέρα ήλιε μου στη ποδιά σου.
Για λίγο στάσου, παράξενο αηδόνι
που μου σφυρίζεις τις λέξεις και ο στίχος τελειώνει
και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά
κι όσα απ’ το κλάδεμα ξεθάρρεψαν και βγήκαν κλαδιά.
Μικρή ροδιά και μυγδαλιά,
βρεγμένο χώμα, χειμώνα σε μια ρίζα από ελιά,
σκυμμένη ράχη, γέρικη πλάτη για συντροφιά,
πέφτει στη μάχη απόψε ακόμα άλλη μια αθώα γενιά.
Κι εμένα μ’ έπιασε η νύχτα στης νεράιδας το φτερό,
μέσα απ’ τα χέρια μου κυλάει της πηγής το νερό
- ψιθυριστά μυστικά και κλειδωμένα,
μου πέρνουν κάτω το κακό μέσα στη στέρνα.

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Εκεί που μου 'δειξες, άνθρωπε , πήγα
κι είδα κήπους κρεμαστούς.
Είχε πολλά κουρασμένα δαιμόνια,
είχε κι αγγέλους σκαστούς.
Φυτεμένα είχε όνειρα λίγα,
κι αυτά με σάπιους καρπούς.
Είχε βουνά με μαύρα χιόνια
και φόντο πορφυρούς ουρανούς.


Στην δική μου πραγματικότητα όλα είναι όμορφα και αρμονικά...στην δική σας είναι τα πάντα ψεύτικα και εικονικά...
* ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΟΚΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ *

ΘΑΛΑΣΣΑ

Tα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιο ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως , σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πισω απ΄το βουνό.

Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα δίνει τις κάποια παράξενη θωριά
-μπλάβο εκεί μακριά , πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο-

Τα κύματα , τα πράσινα , τα γκρίζα και τα μπλάβα ,
πέρα απ΄του πέλαου τα φαρδιά , ξεσπούνε απά στα βράχια
ξεσπούν στη αμμουδιά.

Μα το φιλί τουσ θάνατος , και ο θάνατος τραγούδι
σα σπούν τα κύματα , οι αφροί ,
πάντα πρωτού να σβίσουνε , θα σιγομουρμουρίσουνε
πόσο η θανή του ειν΄πικρή....

I snart två och halvt årtusende har Atlantissgå Tan sysselsatt
människornas fantasi,
Och stridens vågor har gått höga mellan olika “skolor”.
Försvunnet örike
med avanccerad teknisk kultur I science fiction-stil.
En urgammal myt eller
En sedelände fable uppdiktad av en stor filosof ?
Nya arkeologiska rön
Pekar på att de sjunkna öriket faktiskt har existerat-
Men ganska alikt vad ”atlantomanerna”
Föreställt sig, och i mångas tycke mer fängslande.

Ποιός είμαι...;

Η αυθεντική ερώτηση είναι:"Ποιός είμαι;"

Και ο μόνος τρόπος για να μάθεις είναι να μείνεις σιωπηλός, να είσαι σε εγρήγορση και να έχεις επίγνωση, παρατηρώντας τις σκέψεις σου και αφήνοντάς τες να εξαφανιστούν.
Μια μέρα θα ανακαλύψεις οτι όλα έχουν γίνει σιωπηλά... δεν υπάρχει ούτε ένα μουρμούρισμα τις σκέψης. Τα πάντα έχουν σταματήσει, σαν να 'χει σταματήσει ο χρόνος. Και ξαφνικά είσαι ξύπνιος από ένα μεγάλο όνειρο, από έναν εφιάλτη....

Amin Korma

Amin Korma caela Tel' vanim en' undomiel...

IN DREAMS...

When the cold of winter comes
Starless night will cover day
In the veiling of the sun
We will walk in bitter rain

But in dreams
I still hear your name
And in dreams
We will meet again

When thes seas and mountains fall
And we come to end of days
In the dark i hear a call
Calling me there
I will go there
And back again....

Χαμένος Παράδεισος

Μέσα απ' την άγρια τούτη άβυσσο

μήτρα που γέννησε την Γη και θα 'ναι και ο τάφοσ της

Εντός της, μήτε γη, μήτε θάλλασα

μήτε αέρας και φωτιά ξεχωριστά υπάρχουν

κι όλα παλεύουν και χτυπιούνται κι έτσι θα κάνουν στουσ αιώνες

Παρεκστός και ο πλάστης ο παντοδύναμος αλλιώς προστάξει

και με το σκοτεινό του υλικό καινούριουςκόσμουσ φτιάξει

Έτσι λοιπόν ο συνετόσ ο δαίμονας

πάνω απ' αυτήν την άγρια άβυσσο στάθηκε

δίπλα στο χείλος του Άδη

ζυγιάζοντασ το τολμηρό ταξίδι του....

Το πιο όμορφο άστρο του ουρανού.....

ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ, ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Σταμάτα να καυχιέσαι πως όλα τα είδες είναι μεγάλη η διαδρομή
το μέτωπο σου δειλιάζει να χαράξει ρυτίδες
σε μια μικρούλα έχεις φωλιάσει ρωγμή
αυτού του κόσμου που ονειρεύεται ακόμα
να γίνει ένα αιώνιο, απέραντο μνήμα
στάσου και φτύσε στου χρόνου το γιόμα
ό,τι σκεφτείς εδώ είναι όλα χύμα.
Δέσου καλά στο κατάρτι και άσ' τις σειρήνες
να σε φωνάζουν, να σου τάζουν πολλά
άσε τα χρόνια, άσε τους μήνες
να σε γεράσουν όπως ξέρουν καλά
άσε τις μέρες αυτές να σε γεμίσουν φωτιά
έχουνε μνήμη καλή και μας χρεώνουν
μας στέλνουν πίσω της μετάνοιας τα χαρτιά
μας αγαπούν και μας τελειώνουν.

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
θα μείνω εδώ δεν έχω που να κρυφτώ.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
δε προλαβαίνω ούτε καν να σκεφτώ.


Γι' αυτό σου λέω είναι βαριά τιμωρία να θέλει η νιότη σου να τρέξει μπροστά.
Πείσε την πρώτα ότι δε κάνει
αγγαρεία κι ύστερα τράβα απ' αυτήν χωριστά.
Τρέχα και βρες τις μεγάλες φοβέρες
έχουν κουρνιάσει μες στις ψυχές
και τραγουδούν τις παράξενες μέρες
δίπλα στις τύψεις και οι ενοχές
γίνανε λόγια απλά κι αυτές με φαντασία
γι' αυτό περίεργα απόψε, δε στο 'πα
δεν ικετεύουνε πια γι' αθανασία με προσευχές και παράξενα κόλπα.
Μη ξεχνάς και μη κερνάς αδικία
τώρα πια ανθρώπους και στιγμές
κράτα στην πάρτη σου τη πιο μεγάλη κακία
είναι θαυμάσιες οι μέρες αυτές.

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες ψάχνω κουράγιο μήπως και ονειρευτώ
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες καλή ευκαιρία μήπως και μαγευτώ.

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
έτσι μπράβο να σ' ακούω να μιλάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Τι ωραίο να κλαις και να γελάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να ονειρεύεσαι, να μη ξεχνάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να μη φοβάσαι και να γερνάς.

ΕΛΕΙΠΕ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ

Απ' το βιβλίο της ζωής έλειπε μια σελίδα,
μα έκανα πως τη διάβασα έκανα πως την είδα
Τι είχα να χάσω, διάλεξα όνειρο που θα ξεχάσω
μα εσένα ψέμα μου θα σε χορτάσω.

Αφιερωμένο σε έναν ψεύτη που αγαπάω και μισώ......

Aφιερωμένο σε αύτον που μου το έστειλε...!!!

Ψηλά στον ουρανό μια χούφτα αστέρια
Το πέπλο της νύχτας υφαίνουν με φωτιά
Της τροφού Σελήνης τ’ ασημένια χέρια
Με φίλτρα και ξόρκια σε καλούν μάγισσα

Αυτό που είναι κάτω στο πάνω αντιστοιχεί
Κι αυτό που λένε ουρανός βρίσκεται στη γη

Ψηλά στον ουρανό μια χούφτα όνειρα
Το μονοπάτι της ζωής πλάθουν με καρδιά
Πέρα απ’ τον ορίζοντα ψάξε για το νόημα
Στου Κύκλου την Άκρη θα το βρεις ξανά

Αυτό που είναι πάνω στο κάτω αντιστοιχεί
Κι αυτό που λένε ουρανός το θρέφει η ψυχή

ΣΑΝ ΔΑΚΡΥΑ

- Απ’ τις σταγόνες της βροχής που χτυπάνε πάνω στο τζάμι και σαν δάκρυα κυλάνε σαν μια που χρόνια κρατάω μέσα μου εικόνα ερωτευμένη είμαι ακόμα με ένα γκρίζο χειμώνα. Κι η σκέψη μου σε σένα πάλι τώρα τρέχει κι η καρδιά μου άλλο μόνη να’ ναι δεν αντέχει και μια θλιμμένη μελωδία απ’ της βροχής τους ήχους να μου θυμίζει ξανά παλιούς σου στίχους.
- Κάθε σταγόνα ένα χαμένο όνειρό μου κι όλα τα σύννεφα ξανά στο μυαλό μου κι ενώ μιλάω στο Θεό μια ευχή μόνο κάνω να κλαιει ο ουρανός για μένα σαν πεθάνω.
- Και έκλαιγε μαζί σου τότε ο ουρανός γιατί είχε ακούσει βλέπεις της ευχή σου ο θεός και σαν δάκρυα γεμάτα από πόνο το ταξίδι της βροχής μοιάζει μέσα στο χρόνο. Κι ενώ τα πάντα σκεπάζει εγώ πονάω δε σκέφτομαι τίποτα απλώς τραγουδάω ψάχνω για σένα κάπου εκεί στη βροχή και αναρωτιέμαι γιατί αυτή η ευχή.
Και αλήθεια σ’ άκουσε ο Θεός και έκλαψε ο ουρανός και αναρωτιέμαι στη βροχή, γιατί αυτή η ευχή.

- Και όλη η ζωή σου έμοιαζε με τη βροχή και κάθε όνειρο χαμένο ζούσε μέσα στην ευχή γι’ αυτό τα δάκρυα κυλάνε του ουρανού κι είναι σα να ακούω τη φωνή σου από παντού. Και σφίγγω τα μάτια μου να μη δακρύσω κοιτάω ψηλά και δε θέλω να μιλήσω σ’ όλους εκείνους που στα μάτια με κοιτάνε σιωπηλοί κι ανήμποροι, δήθεν πονάνεπου δεν μπορούν να σε νοιώσουν στη βροχή· δεν τους αφήνει για άλλη μια φορά η ντροπή, μα εγώ το ακούω το τραγούδι σου στα σύννεφα ψηλά κι αλήθεια νιώθω πιο καλά. Όταν ξέρω ότι για μένα τραγουδάς και θα ’ναι σίγουρα σα να με φιλάς κάθε φορά που θα κλαιει ο ουρανός θα θυμάται την ευχή σου ο θεός.

ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΞΩΤΙΚΟ

Δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα ,ναι τα ακούω και εδώ. νύχτες που απ’ τα ξίδια, στήναμε χορό με τα αγγελούδια έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να βρω.
Έπαιρνα από πίσω το αίμα που 'τρεχε απ' τις πληγές σου μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου σου άπλωνα το χέρι να έρθεις λαβωμένο ξωτικό.
Και εγώ θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό να δω αλήθεια αν είσαι όπως μου λέγανε κακό να αντικρίσω τα μάτια σου, το μαγικό σου βλέμμα που είχα ακούσει όποιος σε δει θα ποτίσει λεει ψέμα. Και θα πνίγει τα όνειρά του στη χαρά σου θα πουλάει απ' τη ζωή φτάνει να σέρνεται κοντά σου κι αν ναι θα τον φοβίζει η μοναξιά και ο χρόνος θα περνάει αργά και συνέχεια θα πονάει. Μα ποτέ δε μ' ένοιαξαν τα λόγια ξωτικό κρατούσα μέσα μου για χρόνια ένα θαμμένο μυστικό και μπορεί όταν θα σε δω αν ταιριάξει να σου πω για ποιο λόγο εγώ ψάχνω τόσα χρόνια να σε βρω. Και ακολουθώ το αίμα που τρέχει απ' τις πληγές σου χωρίς ποτέ να ζητιανεύω λίγο απ' τις χαρές σου χωρίς να θέλω να χαρώ κάτι κλεμμένο ίσως μπορεί εγώ να ξέρω γιατί τρέχεις λαβωμένο. Και σκεπάζω τις σταγόνες απ' το αίμα σου καλά αν σε βρούνε πληγωμένο για' μένα θα' ναι αργά ποτέ δε θα μπορέσω εγώ τα μάτια σου να δω και θα χαθώ χωρίς να ξέρω αν αγαπώ
.
Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου – σ' έχει προδώσει το αίμα που κυλάει ξωτικό. Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό – και εγώ σ' ακούω παντού, μη φοβάσαι είμαι εδώ.

Το μυστικό μας λοιπόν το κρατάω καλά κρυμμένο συνέχισε να τρέχεις να γυρνάς κυνηγημένο και εγώ θα 'μαι εκεί πίσω από σένα μια βαριά αναπνοή να μας σκεπάζει σαν ομίχλη και μπορεί όποιος ψάχνει να σε βρει και δεν ξέρει γιατί τα σημάδια που αφήνεις δεν θα δει, θα χαθεί μα εγώ σε ακούω καλά, φοβισμένο μου μοιάζεις για πρώτη φορά ξωτικό δε με τρομάζεις. Και είμαι εδώ το χέρι μου σου απλώνω παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω για όλα εκείνα που είχα πει στα βαριά δήθεν τραγούδια που δεν μοιράστηκα κρασί με τα αγγελούδια. Τώρα μπορώ να σου πω όταν θα σε δω πως μες τα μάτια σου εγώ ψάχνω καιρό λίγη απ' τη φωτιά, λίγο από το παραμύθι και λίγο αγάπη να με σώσει από τη λήθη Γι' αυτό θάψε όλες τις ψεύτικες χαρές σου έχω σκεπάσει όλο το αίμα απ' τις πληγές σου βάλε όλα τα άστρα του ουρανού για νυφικό και έλα μαζί μου λαβωμένο ξωτικό.

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου – μοιάζει η νύχτα να κερνάει με χαρά το κακό. Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό –είσαι κοντά μου το νιώθω λαβωμένο ξωτικό.

ΠΙΣΩ ΔΕ ΓΥΡΝΑΩ

Κρύος ιδρώτας κυλάει ξανά στο μέτωπό μου
κι εσύ, χαμόγελό μου με ομορφαίνεις ξανά εκεί πάνω στον καθρέφτη,
με βγάζεις ψεύτη Προσπαθώ να σου ξεφύγω κι είναι λάθος
μα νοιώθω πιο μονάχος και πάω εκεί μπορεί για το καλό μου,
από κοντά χαμόγελό μου.

Μην αφήνεις τα μάτια σου από μένα και άνοιξε το φως απ' την ανάσα σου ώρα στέκομαι θαμπός σκούπισέ με ρε βλάκα ο καθρέφτης σου μιλάει κοιτάχτε ένα μαλάκα σα χαμένος με κοιτάει. Εγώ φταιω ρε που τόσα χρόνια σε ομορφαίνω και να στολίζω τη μιζέρια σου επιμένω για να μη δείχνεις λυπημένος ο καημένος να μοιάζεις σώνει και καλά ευτυχισμένος. Και εσύ να ψάχνεις τώρα αν κάνεις το σωστό και να φοβάσαι ρε αυτό είναι το ευχαριστώ για κάθε φορά που σ' έστηνα καλά μπροστά μου μήπως και πάρεις λεει κάτι απ' τη χαρά μου. Ή για εκείνες τις φορές που άνοιγες ρε την καρδιά σου και μου άφηνες όλα τα μυστικά σου για να σου φτιάξω μια εικόνα λεει πιο ψεύτικη ακόμα με εκείνο το χαμόγελο στο στόμα. Που σου χάρισε ό,τι πήρες, που σου έφτιαξε καριέρα που σε ετοίμαζε καλά για αυτή τη μέρα μα αφού έχεις πάψει σε εμένα να κοιτάζεις μπορεί το τέλος σου ρε βλάκα να γιορτάζεις.

Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω και πίσω δεν γυρνάω.

Λοιπόν καθρέφτη δε πα' να δείχνεις ό,τι θες πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου τέρμα λοιπόν χαμόγελό μου. Πάρε μαζί και τις σπουδές, και των γονιών τις συμβουλές και την καριέρα που μου τάζαν αν τη θες πάρε διπλώματα πολλά πάρε και χρόνια υπομονής πάρε το κύρος που θα είχα να χαρείς. Αυτή τη μέρα αν μ’ ακούς, λοιπόν, γιορτάζω και την εικόνα που μου έφτιαχνες αλλάζω δε κοιτάω δε ζητάω ό,τι πίσω έχω αφήσει εκεί μοιάζει με βρώμικο ξεκλείδωτο κελί. που δεν έσπρωξα την πόρτα τόσα χρόνια για να βγω φοβόμουν ν’ αντικρίσω το χαμένο μου καιρό τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη Κι από όσα ακούσανε τα αυτιά μου κι όσα θάφτηκαν στο χρόνο την τελευταία εικόνα εγώ κρατάω μόνο περίσσια τώρα η αντοχή μπορώ και την κερνάω Και πίσω δε γυρνάω.


Aφιερωμένο....

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ

Δίπλα στη πρώτη μας ανάσα η αρχή είναι χαραγμένη βαθιά δείχνει το δρόμο κι επιμένει να πάμε όλοι προς τα κει δεν είναι απλά συμβουλή είναι η πρώτη απ' τη ζωή που συναντάμε προσταγή και απαιτεί υποταγή και εμπιστοσύνη τυφλή για να σου βάλει το πόδι πάνω στο πρώτο σκαλί. Να σου λοιπόν κι ο πρώτος φόβος με το πάτημα κι η πρώτη σκέψη για το τέλος είν' αμάρτημα Καλώς ήρθες στο ταξίδι αυτό το γνώριμο κάθε σκαλοπάτι εδώ σε θέλει πιο ώριμο. Ν' αγαπάς μια για πάντα και το ίδιο να μισείς να γελάς δυνατά πριν προλάβεις να χαρείς να ονειρεύεσαι το μακρινό το μέλλον σου είναι λιγοψυχιά να σκέφτεσαι το τέλος σου. Μονάχα εδώ η αρχή μοιάζει με σπάνια ευκαιρία και η ζωή με μια γλυκιά ιστορία. Όμως το τέλος είναι αυτό που σε μαθαίνει ν' αγαπάς σου αφήνει μνήμη δε σου δείχνει που να πας. Στο τέλος ερωτεύεσαι, χάνεις, νικάς, μετανιώνεις, σκέφτεσαι, ζητάς, διψάς, μαθαίνεις, αποφεύγεις, ζηλεύεις, πονάς, ντρέπεσαι, γιατρεύεσαι, πεθαίνεις γυρνάς. Έχεις κουράγιο και ψάχνεις στη μικρή σου ιστορία να βρεις κρυμμένη εκεί όλη τη μαγεία.
Είναι παράξενη η ζωή και γλυκιά ιστορία είναι ένα δώρο ή μια βαριά τιμωρία είν' η αρχή της μια καλή ευκαιρία, όμως το τέλος είν' η μαγεία. Όλα τα ωραία κι αυτά κάποτε τελειώνουν μπαίνουν στην μνήμη μας κι εκεί για πάντα στοιχειώνουν Και να σου πάλι ο φόβος όλος δικός σου μια νέα αρχή μπερδεύει το δήθεν ριζικό σου και νιώθεις πως σ' αδίκησε η ζωή τόσο πολύ που πρέπει ν' αρχίσεις ξανά απ' το πρώτο σκαλί Δεν είναι έτσι αυτό σίγουρα αλλού σε βγάζει Φύγε μακριά αν το τέλος ακόμα σε τρομάζει. Μπες στο ψέμα, αλλά κι αυτό κάποτε θα τελειώσει κρύψου μες στο όνειρο για μια στιγμή να σε γλιτώσει κι αν σε φέρει σε σημείο γι' αυτό να ικετεύεις πού θα το βρεις και πού θα πας να το γυρεύεις εσύ που το 'κανες κι αυτό συνώνυμο του πόνου και το βάφτισες κατάρα του χρόνου. Πως θα ζητήσεις ξανά να σου φέρει ηδονή πάνω στου έρωτα τη γλυκιά αναμονή. Είδες λοιπόν κρύβει σπάνιο και τρανό μεγαλείο είναι κι αυτό ένα βασικό της ζωής εργαλείο. Δούλεψέ το καλά μη τ' αρνηθείς, μη τ' αποφεύγεις δε βαρέθηκες σαν έρχεται να φεύγεις φτιάξ' τό αγάπη, πάρ' τό σα νίκη σα μια που κέρδισες ακόμα κρίσιμη δίκη γράψτο παράξενα κι ωραία σαν ιστορία που έχει στο τέλος πάντα μαγεία

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ

Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου που έτσι κι αλλιώς σε συνερίζεται το κέφι σου. Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό, μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου. Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς πουθενά να μη τη πεις. Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου, μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής. Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις, όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά με φέραν πίσω δυνατές φωνές και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές. Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς. Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά. ι' αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω. Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις: Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα μου πες αναβάλλεται η γιορτή πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου. Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε δε κάνει στάση Γολγοθά πες ο παράξενος πως χάθηκε κι έφυγε οριστικά Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού. Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο, μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς. Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό, τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες και δεν ήξερα τίποτα εγώ. Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια. Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου, αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό. Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν. Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό πάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψε να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω: Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα σου θα πω αναβάλλεται η γιορτή πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου. Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε δε κάνει στάση Γολγοθά θα πω ο παράξενος πως χάθηκε κι έφυγε οριστικά.

ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣ

Φίλε μου εγώ ακόμα τραγούδια φτιάχνω, τραγούδια λέω και επειδή γουστάρεις τη βροχή…

Βάλτο όταν βρέχει να το ακούς , φτιάχνει τα χρώματα…Βάλτο όταν βρέχει να το ακούς, φέρνει και αρώματα…Βάλτο όταν βρέχει να το ακούς, και κοίτα γύρω σου…Βάλτο όταν βρέχει να το ακούς, γύρε στο μύθο σου…Βάλτο όταν βρέχει να το ακούς και χαμογέλα μου….Φίλε μόνο αν βρέχει να το ακούς…

Χίλιες εικόνες να έχεις να ξεχνάς…χίλιες αγάπες να έχεις να ξεχνάς…χίλιες αλήθειες να λες για να ξεχνάς…

Αφιερωμένο....