Tα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιο ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως , σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πισω απ΄το βουνό.
Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα δίνει τις κάποια παράξενη θωριά
-μπλάβο εκεί μακριά , πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο-
Τα κύματα , τα πράσινα , τα γκρίζα και τα μπλάβα ,
πέρα απ΄του πέλαου τα φαρδιά , ξεσπούνε απά στα βράχια
ξεσπούν στη αμμουδιά.
Μα το φιλί τουσ θάνατος , και ο θάνατος τραγούδι
σα σπούν τα κύματα , οι αφροί ,
πάντα πρωτού να σβίσουνε , θα σιγομουρμουρίσουνε
πόσο η θανή του ειν΄πικρή....
Τετάρτη 14 Μαΐου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
snifff snifff.. o anemos to aroma tou iliou sou mou anthise..
sinafi mou mirisa...
omorfi i folia sou @tinouviel ...
ta xromata ta ksotika sou exoun to idio xroma me to iliovasilema kai ta xromata toy ston troulo tou ouranou... malon ksotikia men.. ma me neraidenia ftera de...
xorepse sta kimata sou...
se vlepw:)
dasenia filia....
Γράφεις πολύ όμορφα..
ξωτικιά μου! :)
Συνέχισε να ονειρεύεσαι και
που ξέρεις κάποια μέρα μπορεί
να ζωντανέψουν τα όνειρά σου!!
Καλό Σ/Κ να έχεις**
Δημοσίευση σχολίου