Το βραδάκι η φωνή του κούκου
σωπαίνει μες στο δάσος.
Το καλαμπόκι σκύβει πιο πολύ,
η κόκκινη παπαρούνα.
Σύννεφα μαύρα ξεπροβάλλουν
πάνω άπ' το λόφο.
Του γρύλου το πανάρχαιο τραγούδι
σβήνει μέσα στους αγρούς.
Πια δεν κινούνται
τα φύλλα της καρυδιάς.
Πάνω στη φιδίσια σκάλα
το θρόισμα του φορέματός μου.
Φέγγει σιωπηλό κερί
μες στο σκοτεινό δωμάτιο,
έν' ασημένιο χέρι
το 'σβησε.
Άναστρη νύχτα , δίχως άνεμο...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Μία πολύ όμορφη εικόνα, θλιμμένη αρκετά για να με κάνει μέρος του πίνακα, θεατή αόρατο.. Διάφανο το δέρμα, νύχτα μοιάζει. Μα σαν ανάμεσα από τα πόδια σου περνώ αέρας,το θρόισμα του φορέματός σου μ΄αγκαλιάζει. Σα χάδι, που τώρα πια δεν είμαι εγώ... φωλιά μου θα το κάνω.... φωλιά να κοιμίσω και να τρικυμίσω όλα τα ανώνυμα όνειρά μου... Στις πτυχές κρυμμένα, στα πόδια σου ν΄ανεμίζουν αντί εμένα.. Όμορφα σαν πυγολαμπίδα που σβήνει στο φως το φως της, στο ρίξιμο του ενδύματος θα σβηστώ.. έτσι κι αλλιώς, ξεχασμένος από καιρό, στο δάσος τούτο, της ψυχής, το μαγικό...
Όμορφο και περιεκτικό. Καλή σου μέρα
Δημοσίευση σχολίου