Το φεγγαράκι απόψε....

Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλό

θα πέσει,ένα βαρύ μαργαριτάρι.

κι απάνω μου θα παίζει το τρελό

τρελό φεγγάρι.

Όλο θα σπάει τα κύμματα ρουμπίνι

στα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια.

Οι παλάμεσ μου θα έχουνε γίνει

δυο άσπρα περιστέρια.

θ' ανεβούν-ασημένια δυο πουλιά-

με φεγγάρι-δυο κούπες-θα γεμίσουν ,

με φεγγάρι του ώμους, τα μαλλιά

θα μου ραντίζουν.

Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό.

Θα βάλω το όνειρο μου σε καϊκι

ν' αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώ

λαμπρό χαλίκι.

Το γύρω φως ωσ θαν την διαπερνά,

η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.

Και θα γελώ...και θε να κλαίω...και να

να το φεγγάρι!!!

Νεράιδα του Δάσους

Ταξίδι δλιχως τέλος...

Πλανεμένη καιρούς πολλούς
σε μέρη αλλόκοτα και κόσμους θαυμαστούς

είδαν τα μάτια μου τοπία ονειρικά

και όντα παράξενα και ξωτικά

Κάτω απ' του φεγγαριού το κατάχλωμο φως

που στις λίμνης καθρεφτιζόταν τα ατάραχα νερά

των ανέμων το τραγούδι άκουσα και των φύλλων το θρός

καθώς το πέπλο της έριχνε και πάλι η Νυχτιά

Στο θόλο που φτιαχναν τα δέντρα τα ψηλά

στον ίσκιο απ' την πικνή την φυλλοσιά

ξαπόστασα κει για να ξεκουραστώ

κι ύπνο βαθυ επήρα κι όνειρο ελιδα μαγευτικό

Πίσω απ' τα αφρισένα σου νερά στάθηκα

φίλε μου καταράκτη

πριν καν του ήλιου η ζεστασιά

την πασπαλισμένη λιώση πάχνη

Στου ποταμού τα καθάρια νερά

γέμισα το ασκί μου

κρυσταλένια δροσιά για το ταξίδι που πάω μακρυά

να έχω μαζί μου

Στο ξέφωτο κάτω απ' τον έναστρο ουρανό

έπιασα φίλο καλό ένα μικρό ξωτικό

ιστορίεσ μου είπε και κάποια βραδιά

του δάσους μου αποκάλυψε τα μυστικά

Τα δάκρυα μάζεψα της γέρικιας Ιτιάς

τον πόνο της άκουσα προσεκτικά

μου 'πε τα φύλλα της γιατί έχει ρίξει

και στέκει αιώνια γεμάτη θλίψη

Η αλμύρα της θάλλασα κάποτε μου 'πε

για μια γοργόνα-μάγισσα που έμοιαζε με θεά

"φουρτούνεσ και κύμματα χαλάλι να πάνε"

είπα,καθώσ αντίκρισα τέτοια ομορφιά

Περνάνε τα χρόνια και και πάνε και φεύγουν

καινούρια μέρη και νέοι κόσμοι με περιμένουν

ποτέ το ταξίδι μου τέλος δεν έχει

να μένει απλάνευτη η ψυχή δεν αντέχει...

Χρονορογμή

Ήρθε το σούρουπο και μου ’φερε παλιές μυρωδιές
και ξαναχάθηκα σε μια απ’ του χρόνου μου τις ρωγμές,
έγινα χθες, έγινα φωτιά και σκιές,
έγινα μπόρα και νερό στις νεραϊδοπηγές,
έγινα γυάλινη κούκλα και θλιμμένο λουλούδι
κι είμαι σαν δάκρυα στο πρώτο τραγούδι,
ανοιξιάτικο χνούδι σ’ έναν απέραντο κήπο,
έγινα μάνα που ακούει απ’ την κοιλιά τον πρώτο χτύπο
κι ας λείπω από κοντά σου όνειρό μου,
έχω μια ζωγραφιά για κόσμο ολάκερο δικό μου·
πνιγμένο κακό μου
σ’ έφτιαξα γλάστρα για το βασιλικό μου
να σας ποτίζει αγκαλιασμένα η βροχή μου,
φωλιά να φτιάξει η ομορφιά στην αυλή μου.
Στη γη μου να ’χουν τα πάντα φωνή,
να είναι ο ήλιος καμπάνα και το φεγγάρι σκοινί,
να κάνουν ταίρι όσα μισώ με όσα νομίζω σωστά
και να φάνε απ’ το ίδιο πιάτο όσα ήταν πριν χωριστά
και όσοι σκοτώναν ο ένας τον άλλο
να ’χουν ταξίδι μπερδεμένο,δρόμο ατέλειωτο, μεγάλο.
Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί,
βάζω το βιος μου σ’ ένα μουσικό κουτί.
Τρέχω και πάω να κρυφτώ στη παλιά φυλλωσιά
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.

Κόψε μου λίγο απ’ την αυλή γιασεμί,
και μια αγκαλιά απ’ τη παλιά φυλλωσιά,
στου χρόνου μου πέτα τα τη ρωγμή
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.
Τρίψε στο χέρι μου λίγο βασιλικό,
δος μου νερό απ’ τις νεραϊδοπηγές,
να πάει κάτω όλο μου το κακό,
μη βασανίσει άλλες τόσες γενιές.

Έλα και πες δυο παραμύθια παλιά,
εκείνα που ’λεγες τα βράδια σταλιά
με σταλιά κι όλο κοιμόμουν πριν να μάθω το τέλος,
πριν το στόχο βρει του πρίγκιπα το βέλος.
Έλα να ψάξουμε στου χρόνου τη γεμάτη σοφίτα,
κλείσε τα μάτια και μια ευχή ακόμα ζήτα,
πάνω στο δέντρο κλαδί με κλαδί
όπως χτυπάει η πένα πάντα στο ρυθμό τη χορδή.
Γιασεμί, ώσπου να ’ρθει η βροχή,
να ’ναι αξημέρωτη η νύχτα που έχει παντού απλωθεί,
μαζί με τ’ άρωμα τη μυρωδιά σου,
να ’ ναι αβασίλευτη κι η μέρα ήλιε μου στη ποδιά σου.
Για λίγο στάσου, παράξενο αηδόνι
που μου σφυρίζεις τις λέξεις και ο στίχος τελειώνει
και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά
κι όσα απ’ το κλάδεμα ξεθάρρεψαν και βγήκαν κλαδιά.
Μικρή ροδιά και μυγδαλιά,
βρεγμένο χώμα, χειμώνα σε μια ρίζα από ελιά,
σκυμμένη ράχη, γέρικη πλάτη για συντροφιά,
πέφτει στη μάχη απόψε ακόμα άλλη μια αθώα γενιά.
Κι εμένα μ’ έπιασε η νύχτα στης νεράιδας το φτερό,
μέσα απ’ τα χέρια μου κυλάει της πηγής το νερό
- ψιθυριστά μυστικά και κλειδωμένα,
μου πέρνουν κάτω το κακό μέσα στη στέρνα.

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Εκεί που μου 'δειξες, άνθρωπε , πήγα
κι είδα κήπους κρεμαστούς.
Είχε πολλά κουρασμένα δαιμόνια,
είχε κι αγγέλους σκαστούς.
Φυτεμένα είχε όνειρα λίγα,
κι αυτά με σάπιους καρπούς.
Είχε βουνά με μαύρα χιόνια
και φόντο πορφυρούς ουρανούς.


Στην δική μου πραγματικότητα όλα είναι όμορφα και αρμονικά...στην δική σας είναι τα πάντα ψεύτικα και εικονικά...
* ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΟΚΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ *

ΘΑΛΑΣΣΑ

Tα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιο ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως , σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πισω απ΄το βουνό.

Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα δίνει τις κάποια παράξενη θωριά
-μπλάβο εκεί μακριά , πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο-

Τα κύματα , τα πράσινα , τα γκρίζα και τα μπλάβα ,
πέρα απ΄του πέλαου τα φαρδιά , ξεσπούνε απά στα βράχια
ξεσπούν στη αμμουδιά.

Μα το φιλί τουσ θάνατος , και ο θάνατος τραγούδι
σα σπούν τα κύματα , οι αφροί ,
πάντα πρωτού να σβίσουνε , θα σιγομουρμουρίσουνε
πόσο η θανή του ειν΄πικρή....

I snart två och halvt årtusende har Atlantissgå Tan sysselsatt
människornas fantasi,
Och stridens vågor har gått höga mellan olika “skolor”.
Försvunnet örike
med avanccerad teknisk kultur I science fiction-stil.
En urgammal myt eller
En sedelände fable uppdiktad av en stor filosof ?
Nya arkeologiska rön
Pekar på att de sjunkna öriket faktiskt har existerat-
Men ganska alikt vad ”atlantomanerna”
Föreställt sig, och i mångas tycke mer fängslande.